ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ NEW STAR
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2011-ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2012
Δείτε αναλυτικά όλες τις ταινίες που θα προβληθούν στις κινηματογραφικές αίθουσες την τρέχουσα σεζόν από την εταιρεία διανομής NEW STAR
Υποψήφιο για Oscar Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου 1947
Ειδικό βραβείο «Cesar of Cesars» Παρίσι 1979
Το αριστούργημα του παγκόσμιου κινηματογράφου
του ΜΑΡΣΕΛ ΚΑΡΝΕ
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ
LES ENFANTS DU PARADIS
Η ψηφιακά αποκατεστημένη ταινία,
όπως προβλήθηκε στις Κάννες 2011!
«Το Όσα παίρνει ο άνεμος των arthouse ταινιών»
THE VILLAGE VOICE
«Ένα μνημείο του γαλλικού κινηματογράφου»
THE GUARDIAN
«Μία από τις 100 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών»
Entertainment Weekly
ΓΑΛΛΙΑ - 1945 – 190’ – Α/Μ
Σκηνοθεσία: MARCEL CARNE, Σενάριο: JACQUES PREVERT, Παραγωγή: RAYMOND BORDERIE, Μουσική: JOSEPH KOSMA, MAURICE THIRIET, Μοντάζ: HENRI RUST, MADELEINE BONIN, Πρωταγωνιστούν: ARLETTY, JEAN LOUIS BARRAULT, PIERRE BRASSEUR, MARCEL HERRAND, PIERRE RENOIR, MARIA CASARES, LOUIS SALOU
ΣΥΝΟΨΗ
Παρίσι, 1840, Λεωφόρος του Εγκλήματος. Μέσα στο πολύβουο πλήθος που συνωστίζεται γύρω από τα θεάματα, μια ελεύθερη γυναίκα, η Γκαράνς, γίνεται το αντικείμενο του πόθου ενός πρωτοπόρου, αλλά και συνεσταλμένου μίμου, του Μπατίστ. Εκείνος την ερωτεύεται παράφορα και με μια εξαιρετική παντομίμα την γλιτώνει από τη φυλακή. Ένας τέτοιος έρωτας όμως δεν είναι εφικτός. Η γοητευτική Γκαράνς προσελκύει πολλούς άντρες δίπλα της και ο ρομαντικός Μπατίστ δεν δέχεται τίποτα από το απόλυτο! Σύντομα τους δύο τους χωρίζουν άλλοι έρωτες. Ο Λασνέρ, ο Φρεντερίκ Λεμαίτρ και ο πάμπλουτος κόμης Εντουάρ διεκδικούν την Γκαράνς και η πιστή, ερωτευμένη Ναταλί τον Μπατίστ. Φαίνεται πως οι ζωές τους είναι καταδικασμένες να εξελίσσονται παράλληλα. Όμως, το πάθος του Μπατίστ φαίνεται να παραμένει άσβεστο και να φουντώνει περισσότερο όσο περνά ο καιρός…
Μια ιστορία σαν παραμύθι… Από την έλλειψη φιλμ στο κατοχικό Παρίσι, μέχρι την αποκατάστασή της ταινίας μετά από 65 χρόνια, σε 2K DCP (digital cinema package), τελευταία λέξη της ψηφιακής τεχνολογίας υψηλής ευκρίνειας! Κι όλα ξεκίνησαν τους πρώτους μήνες του 1943… Ο Καρνέ ενθουσιάστηκε με την ιδέα να ζωντανέψει στη μεγάλη οθόνη την περίφημη Boulevard du Crime, μια περιοχή του Παρισιού που έβριθε από κόσμο κάθε λογής: μικροαπατεώνες, αστούς, ηθοποιούς, τυχοδιώκτες, νομικούς, όλοι οι άνθρωποι, σύχναζαν εκεί και παρακολουθούσαν τις υπαίθριες θεατρικές παραστάσεις που άνθιζαν εκεί εκείνη την εποχή, τα χρόνια 1830-1840.
Ο Πρεβέρ χρειάστηκε 6 μήνες για να γράψει το σενάριο στην περιοχή Πριέρ, όπου έμενε, στα νότια της Γαλλίας. Φίλοι του, που είχαν φύγει απ’ το κατεχόμενο Παρίσι τον συνάντησαν εκεί και δούλεψαν μαζί πάνω στην ταινία.
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής Alexandre Trauner και ο συνθέτης Joseph Cosma, που ήταν εβραίοι, δούλευαν κρυφά, με τη βοήθεια των Καρνέ, Πρεβέρ και του συνεργείου. Οι συνθήκες του γυρίσματος ήταν χαοτικές εκείνη τη δύσκολη εποχή του πολέμου. Η παραγωγή αναγκάστηκε να σταματήσει ύστερα από μόλις 3 εβδομάδες γυρίσματος. Σφοδρές καταιγίδες κατέστρεψαν τα σκηνικά, τα οποία, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, είχαν πάρει 67.000 ώρες για να κατασκευαστούν. 1800 κομπάρσοι βρίσκονταν στα πλατό παράλληλα. Ήταν πολύ δύσκολο να βρεθεί φιλμ, λόγω του πολέμου, ενώ κάτω από την κυριαρχία του Βισύ, απαγορευόταν να κάνεις ταινίες με περισσότερο από 2.750 μέτρα φιλμ χωρίς να έχεις ειδική άδεια, τη στιγμή που τα παιδιά του παραδείσου είχαν φτάσει τα 5.000. Επίσης, απαγορευόταν από τους Γερμανούς να γυρίσουν ταινία τη νύχτα…
Παρ’ όλα αυτά, με έναν μαγικό τρόπο, η ομάδα του Καρνέ άντεξε όλες τις αντιξοότητες και τις ταλαιπωρίες και τα γυρίσματα τελείωσαν τον Απρίλιο του 1944. Μετά από μήνες μοντάζ η ταινία ετοιμάστηκε και ο Καρνέ ήθελε να καθυστερήσει την κυκλοφορία της μέχρι την απελευθέρωση της Γαλλίας. Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά στις 9 Μαρτίου του 1945 σε ένα γκαλά ειδικά για κοινωνικό έργο σχετικά με το σινεμά και για αιχμαλώτους πολέμου. Η υποδοχή της ταινίας από τους κριτικούς γενικά ήταν θετική. Μάλιστα ο Georges Sadoul τη χαρακτήρισε «αριστούργημα». Εκεί όμως που η ταινία έκανε πραγματική θραύση ήταν το κοινό. Ο κόσμος ερωτεύτηκε αυτή την ταινία ακαριαία και συνέρρεε στις αίθουσες για να τη δει. Τον Δεκέμβριο του 1946, ο Πρεβέρ μάλιστα προτάθηκε και για Όσκαρ καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου. Η ταινία συνέχισε να έχει κοινό σε όλο τον κόσμο και να δημιουργεί τη δική της λατρεία, και το 1995, η γαλλική επιτροπή από δημοσιογράφους και ιστορικούς που ήθελε να γιορτάσει τα 100 χρόνια του σινεμά έφτιαξαν μια λίστα με 1000 ταινίες που γυρίστηκαν ανάμεσα στο 1944 και στο 1994. Από όλες, ύστερα από ψηφοφορία, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ βγήκε πρώτο, ως η Καλύτερη ταινία! Μια ταινία των Rainer Hoffmann-Anne Linsel
Μια ταινία των RAINER HOFFMANN-ANNE LINSEL
DANCING DREAMS
Η πρωτοποριακή PINA BAUSCH
σε ένα χορευτικό πείραμα που θα συναρπάσει!
Ένα ντοκιμαντέρ για τη μυθική χορογράφο
PINA BAUSCH
Ο ΧΟΡΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΑΛΛΑΞΕΙ!
“Το χαρούμενο πορτρέτο που συνθέτει η Linsel
Φωτίζει το συναισθηματικό ταξίδι των συμμετεχόντων»
VARIETY
«Μια αποκαλυπτική ματιά στις μεθόδους της PINA BAUSCH»
GUARDIAN
Ντοκιμαντέρ, Γερμανία, 2010, 92’
Σκηνοθεσία: Rainer Hoffmann, Anne Linsel, Σενάριο: Anne Linsel, Εμφανίζονται οι: Pina Bausch, Benedicte Billet, Josephine Ann Endicott
ΣΥΝΟΨΗ
Ένα πείραμα που έγινε από την πρωτοποριακή χορογράφο και χορεύτρια, την θρυλική ΠΙΝΑ ΜΠΑΟΥΣ, λίγο καιρό πριν τον θάνατό της. Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον πρότζεκτ, που απασχόλησε 40 νέα παιδιά, τα οποία επιλέχτηκαν τυχαία από σχολεία της Γερμανίας, για να συμμετάσχουν σε μια χορογραφία της! Πιστεύοντας ότι η χορογραφία του μπαλέτου μπορεί να αλλάξει ανάλογα με τους χορευτές που την εκτελούν, η Μπάους θέλησε να δοκιμάσει αυτή τη θεωρία της στην πράξη, χρησιμοποιώντας μαθητές από 14-18 χρονών σε μια παραγωγή του μπαλέτου της 'Kontaktof' (Contact Zone), του 1978. Η ταινία ακολουθεί τα παιδιά καθώς κάνουν πρόβες και καταγράφει την αυξανόμενη αυτοπεποίθησή τους και την ανάπτυξη των ικανοτήτων τους, καθώς αρχίζουν και νιώθουν πιο άνετα στον χορό. Κανένα από αυτά τα παιδιά δεν είχε καμιά προηγούμενη εμπειρία από χορό ή σχετική εκπαίδευση και γι’ αυτό είναι μαγικό να παρακολουθούμε πώς η χορογραφία μπορεί να αλλάξει τα παιδιά, αλλά και πώς τα παιδιά, με τη ζωντάνια τους, αλλά και τις διαπροσωπικές τους σχέσεις, τα νεανικά τους φλερτ και τους τσακωμούς τους -ιδιαίτερα ανάμεσα στα δύο φύλα- μπορούν να επηρεάσουν τη δημιουργία μιας χορογραφίας! Ένα ευφυές σχέδιο, από την πολυαγαπημένη Γερμανίδα χορογράφο, που έφτασε τον χορό σε ένα πρωτόγνωρο βάθος, ως μια λυτρωτική, διαδικασία αναγέννησης. Οι πρόβες κράτησαν 10 ολόκληρους μήνες και η παράσταση ανέβηκε στο θέατρο Tanztheater Wuppertal. Ένα σπάνιο ντοκουμέντο, καθώς η ταινία περιλαμβάνει και την τελευταία συνέντευξη της Μπάους, πριν τον θάνατό της τον Ιούνιο του 2009.
Χρυσό Λιοντάρι-Φεστιβάλ Βενετίας 2011
Το αριστούργημα του ALEKSANDR SOKUROV
FAUST
Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του σπουδαίου
JOHANN WOLFGANG GOETHE
Η τελευταία ταινία από την τετραλογία «Η ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ»
(«Μολώχ», «Ταύρος», «Ο Ηλιος»)
«Έπος απίστευτης ομορφιάς - κάποιες σκηνές που σου κόβουν πραγματικά την ανάσα»
indiewire.
Δράμα, Ρωσία, 2011, 134’
Σκηνοθεσία: ALEKSANDR SOKUROV
Σενάριο: ALEKSANDR SOKUROV, MARINA KORENEVA, YURI ARABOV, από το βιβλίο του JOHANN WOLFGANG GOETHE, Πρωταγωνιστούν: HANNA SCHYGULLA, JOHANNES ZEILER, GEORG FRIEDRICH, ANTON ADASINSKY
ΣΥΝΟΨΗ
Το FAUST αποτελεί ελεύθερη απόδοση του πρώτου (και πιο διάσημου) μέρους του έπους του Γκαίτε, ενώ το σενάριο υπογράφει ο Γιούρι Άραμπς. Δεν πρόκειται για μια απλή κινηματογραφική διασκευή του μυθικού αυτού ποιήματος, αλλά για μία ανατρεπτική ερμηνεία του από τον Σοκούροφ. Είναι μάλλον μία φιλοσοφική μελέτη των θεμάτων της τραγωδίας του. Αλήθεια, στην ταινία του Σοκούροφ ο διάβολος Μεφιστοφελής δεν παρουσιάζεται ως μυθολογικό, αλλά ως ζωντανό πρόσωπο – ενεχυροδανειστής. Υπάρχει ο Θεός. Υπάρχει και ο άνθρωπος. Ο διάβολος δε είναι θεατρική επινόηση,- θεωρεί ο σκηνοθέτης της ταινίας. Ο Φάουστ του είναι ένας οραματιστής επιστήμονας του 19ου αιώνα, ένας επαναστάτης, ένας άνθρωπος του πνεύματος. Παραμένει όμως «άνθρωπος» και για αυτό κουβαλά τις αδυναμίες της σάρκας: φιλοδοξία, απληστία, πόθο. Σύμφωνα με την ερμηνεία του Σοκούροφ, ο Δρ. Φάουστ συντάσσεται με το διάβολο γιατί έχει κουραστεί να μάχεται την Εκκλησία, η οποία κλείνει συνεχώς το στόμα της επιστήμης και εμποδίζει το έργο των ερευνητών. Ο Φάουστ κλείνει τη συμφωνία του με τον Άρχοντα του Σκότους, με την ελπίδα ενός πραγματικού Διαφωτισμού!
Ο Σοκούροφ έχει πλάσει ένα φιλοσοφικό σύμπαν όπου κινηματογραφικές εικόνες απαράμιλλης ομορφιάς προσθέτουν την αλληγορική τους διάσταση στο διάλογο ανάμεσα στα φυσικά, θνητά μας όρια και το αχαλίνωτο μας πνεύμα.
Η ταινία "Φάουστ" αποτελεί το τελευταίο μέρος της τετραλογίας της εξουσίας: «Μολώχ», «Ταύρος», «Ο Ηλιος». Η πρώτη ταινία της τετραλογίας, «Μολώχ», ήταν αφιερωμένη στον Χίτλερ, η δεύτερη – «Ταύρος»- στον Λένιν και η Τρίτη - «Ήλιος» στον Ιάπωνα αυτοκράτορα Χιροχίτο. Ο Φάουστ, ο Λένιν, ο Χιροχίτο και ο Χίτλερ είναι ζωντανοί άνθρωποι και εμείς σε γνωστό βαθμό, γινόμαστε γινόμαστε σύνεργοι των έργων τους,- λέει ο Σοκούροφ.
Τα γυρίσματα της ταινίας ξεκίνησαν στην Τσεχία πριν από 2 χρόνια με προϋπολογισμό που έφτασε τα 12 εκατομμύρια Ευρώ, μεγαλύτερο μέρος του οποίου καταναλώθηκε στην κατασκευή των σκηνικών: μίας φιξιόν πόλης του 19ου αιώνα, η οποία χτίστηκε λίγο πιο έξω από την Πράγα.
Βραβείο PREMIER FILM – ETOILE D’ OR 2009
Επίσημη συμμετοχή Φεστιβάλ Καννών 2008 «Ένα κάποιο βλέμμα»
Υποψήφια για βραβείο CESAR (Αντρικής ερμηνείας-Πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη)
Μια ταινία του PIERRE SCHOELLER
ΒΕΡΣΑΛΛΙΕΣ
VERSAILLES
Μια τρυφερή και ανθρώπινη ταινία,
για μια απρόσμενη φιλία…
Μία ταινία για την κοινωνική κατάρρευση, την αναγέννηση, την αλληλεγγύη, τις οικογενειακές σχέσεις, τις Βερσαλλίες, την εξέγερση…
Αν και το θέμα είναι ο κοινωνικός αποκλεισμός, η ταινία το Schoeller είναι μια αξιοσημείωτη ωδή στη ζωή.
Γαλλία, Έγχρωμο, 2008, 113’
Σκηνοθεσία: Pierre Schoeller, Σενάριο: Pierre Schoeller, Παραγωγή: Phillire Martin, Πρωταγωνιστούν: Guillaume Depardieu, Max Baissette deMalglaive, Judith Chemia
ΣΥΝΟΨΗ
Στο επίκεντρο της κοινωνικής ανάκρισης του Schoeller, βρίσκεται το δράμα ενός νεαρού άστεγου αγοριού. Στην αρχή της ταινίας τον βλέπουμε να περιφέρεται σε σκοτεινά σοκάκια, μαζί με τη μητέρα του. Αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή είναι μία ρουτίνα. Πού θα περάσουν τη νύχτα. Αν και τους πλησιάζουν κοινωνικοί λειτουργοί, προσφέροντας ένα ζεστό μέρος, η γραφειοκρατία είναι τεράστια. Προκειμένου να τους παρασχεθεί η στέγη, η μητέρα πρέπει να ακολουθήσει προγράμματα κατάρτισης και το παιδί να δοθεί σε ανάδοχη οικογένεια. Ο φόβος ότι θα τους χωρίσουν τους οδηγεί στο δάσος των Βερσαλλιών, προκειμένου να φτάσουν στον κοντινότερο σιδηροδρομικό σταθμό. Εκεί πέφτουν πάνω στο προχειροφτιαγμένο κατάλυμα ενός ανθρώπου. Ενός πρώην χρήστη και κατάδικου. Στο πρόσωπό του βρίσκει μία αδερφή ψυχή. Προκειμένου να επιστρέψει στην «παραγωγική κοινωνία», οπλισμένη μόνο με μία αγγελία, η μητέρα αφήνει το παιδί μαζί του επαναπροσδιορίζοντας την έννοια της οικογένειας…
Το δάσος γύρω απ’ το παλάτι των Βερσαλλιών χρησιμεύει ως μεταφορά της πραγματικής ζωής για την έντονη ανισότητα μεταξύ πλούτου και φτώχιας, προνομίων και αποκλεισμού, στην ταινία του Pierre Shoeller. Ένα δυνατό και μη-συναισθηματικό παραμύθι, για την ιστορία 2 πόλεων… Των Βερσαλλιών.
Βραβείο Καλύτερης ταινίας-ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΙΕΝΝΗΣ 2008
Βραβείο GOLDEN EYE, ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΖΥΡΙΧΗΣ 2008
Βραβείο GOLDEN ZENITH, ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΜΟΝΤΡΕΑΛ 2008
Επίσημη συμμετοχή Αυστρίας στα ΟΣΚΑΡ 2010
Και βραβευμένη συνολικά με 30 διεθνή βραβεία
Μια ταινία του ARASH T. RIAHI
ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
FOR A MOMENT, FREEDOM
«Μια ταινία που ισορροπεί εξαίσια ανάμεσα στο σασπένς,
την τραγωδία και το χιούμορ. Γλυκόπικρη και πολύ συγκινητική»
Variety
Το επίκαιρο και φλέγον θέμα της προσφυγιάς και της μετανάστευσης
σε μια ταινία με την πιο ρεαλιστική απεικόνισή του
Η ζωή μερικές φορές είναι πολύ δύσκολη…
Πώς να ονειρευτείς;
Δραματική - Ιράν/ Αυστρία- 2008- 110΄
Σκηνοθεσία/Σενάριο: ARASH T. RIAHI, Πρωταγωνιστούν: NAVID AKHAVAN, POURYA MAHYARI, ELIKA BOZORGI
ΣΥΝΟΨΗ
Γρήγορη και γεμάτη δράση η ταινία μιλά για την συγκλονιστική οδύσσεια τριών ομάδων προσφύγων από το Ιράν και το Κουρδιστάν: ένα ζευγάρι με το παιδί τους, δύο νεαροί άντρες με δύο παιδιά και δύο άσπονδοι φίλοι. Όλοι τους κατάφεραν να βγουν από το Ιράν και το Ιράκ και τώρα έχουν μείνει εγκλωβισμένοι στην Κωνσταντινούπολη. Παρόλο που η ελευθερία είναι μόνο μια ανάσα μακριά πρέπει να περιμένουν στοιβαγμένοι σε ένα άθλιο ξενοδοχείο, ελπίζοντας καθημερινά πως η αίτησή τους για άσυλο θα εγκριθεί. Όλοι τους είναι γεμάτοι ελπίδα μα και αβεβαιότητα. Τι θ’ απογίνουν; Θα πάει χαμένος όλος αυτός ο κόπος τους και η ταλαιπωρία τους; Έχουν το δικαίωμα να ονειρευτούν μια καλύτερη ευκαιρία για ζωή; Η αναμονή τους σφίγγει την καρδιά αλλά έχουν περάσει πολλά για να σταματήσουν να ελπίζουν…
Μια ημι-αυτοβιογραφική ταινία, που σάρωσε στα διεθνή φεστιβάλ. Και δίκαια, αφού καταφέρνει να αφηγηθεί με ευαισθησία, χιούμορ, συγκίνηση και δράμα, τις απίστευτες περιπέτειες ανθρώπων που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, σε αυτή τη δύσκολη και κρίσιμη εποχή για τους μετανάστες. Ένα απίστευτα επίκαιρο και καυτό θέμα, η μετανάστευση, η υποδοχή των μεταναστών από τις προηγμένες χώρες, η ξενοφοβία, η δοκιμασία απλών ανθρώπων, που απλώς αναζητούν μια πατρίδα και ένα καλύτερο αύριο. Όλα συμπλέκονται αριστοτεχνικά σε μια υπέροχη ταινία, που θα κάνει τον θεατή να κλάψει, να γελάσει, να προβληματιστεί και, γιατί όχι, να σκεφτεί καλύτερα πόσα περισσότερα είναι αυτά που μας ενώνουν από αυτά που μας χωρίζουν…
51ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Βραβείο Σκηνοθεσίας-Ανδρικής ερμηνείας-FIPRESCI
Ειδικό βραβείο Επιτροπής-Οικουμενικό – 63ο International Film Festival Locarno
Grand Prix & Prix du public – Festival du Film d’ Europe Centrale
Όσο μονότονη κι αν είναι η ζωή σου,
Μπορεί να αλλάξει μέσα σε μια στιγμή…
Μια ταινία του Marian Crisan
ΑΥΡΙΟ
MORGEN
Μια ταινία που μας δείχνει όπως καμία άλλη, την πλαστότητα των συνόρων…
Το «Morgen» συνεχίζει την παράδοση του διάσημου New Wave της Ρουμανίας.
Ο παραλογισμός των συνόρων και η ευπρέπεια του μέσου ανθρώπου είναι η μαγεία του «Morgen»
Ρουμανία, Γαλλία, Ουγγαρία, Έγχρωμο, 2010, 100’
Σκηνοθεσία: Marian Crisan, Σενάριο: Marian Crisan, Πρωταγωνιστούν: Andras Hathazi, Yilmaz Yalcin, Elvira Rimbu
ΣΥΝΟΨΗ
Ο 40άρης Nelu, εργάζεται σαν φύλακας στο τοπικό σούπερ-μάρκετ, στη Salonta, μία μικρή πόλη στα σύνορα Ρουμανίας-Ουγγαρίας. Η πόλη έχει πολλούς παράνομους μετανάστες που προσπαθούν να περάσουν στη Δυτική Ευρώπη. Για εκείνον οι μέρες περνάνε αργά και μονότονα. Την αυγή πάει για ψάρεμα, μετά στη δουλειά και το βράδυ στο σπίτι με τη γυναίκα του Florica. Μένουν μόνοι τους σε μία απομονωμένη αγροικία έξω από την πόλη. Και αυτό τον καιρό προσπαθούν να επισκευάσουν την κατεστραμμένη στέγη τους. Ένα πρωινό, ο Nelu ψαρεύει κάτι εντελώς διαφορετικό: έναν άντρα από την Τουρκία που προσπαθεί να περάσει τα σύνορα. Αν και δεν μιλάνε την ίδια γλώσσα οι δύο άντρες, καταφέρνουν να συνεννοηθούν. Ο Nelu παίρνει τον ξένο στο σπίτι του, του δίνει στεγνά ρούχα, τροφή και στέγη. Λέει ψέματα στη γυναίκα του, πως είναι εργάτης για να τους βοηθήσει στη στέγη. Πραγματικά θέλει να βοηθήσει αλλά δεν γνωρίζει ακριβώς τον τρόπο. Ο ξένος τού δίνει όλα του τα λεφτά, για να τον βοηθήσει να περάσει τα σύνορα. Τελικά ο Nelu παίρνει τα λεφτά, με την υπόσχεση να τον βοηθήσει την επόμενη ημέρα, το πρωί. Η μόνη λέξη που ξέρει στα γερμανικά είναι: Morgen… Αύριο…
«Η παράνομη μετανάστευση είναι ένας κόσμος που «δεν φαίνεται». Είναι καθημερινό θέμα ανά τον κόσμο. Αλλά στην πραγματικότητα, κανείς δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτούς τους ανθρώπους και κανείς δεν καταλαβαίνει τα προβλήματά τους. Οπότε ήταν μία πρόκληση να μιλήσω γι’ αυτό το θέμα. Για παράδειγμα η συζήτηση μεταξύ των δύο αντρών, αποδόθηκε όσο πιο ρεαλιστικά γινόταν. Λεκτικά δεν μπορούν να συνεννοηθούν αλλά έχουν μία είδους ουσιαστική επικοινωνία. Ακόμα όλες οι σκηνές με τους συνοριοφύλακες, μελετήθηκαν επισταμένα. Ήθελα να φτάσω σε ένα άλλο επίπεδο για να μιλήσω γι’ αυτό το θέμα. Το θέμα τον συνόρων δεν είναι μόνο γεωπολιτικό αλλά και κοινωνικό. Ήθελα να εστιάσω στις ακραίες συνθήκες της παράνομης μετανάστευσης. Το γεγονός ότι υπάρχουν εκατοντάδες άνθρωποι που μετακινούνται από την Ανατολή στη Δύση, είναι σημείο της παγκόσμιας ιστορίας κι αυτό δεν μπορεί να το σταματήσουν δύο απλοί αστυφύλακές σε μία μικρή πόλη στη Ρουμανία…» Marian Crisan
Βραβείο PRIX ITALIA 1989
(Καλύτερης Μυθοπλασίας)
Μια ταινία του Vladimir Bortko
Η ΚΑΡΔΙΑ ΕΝΟΣ ΣΚΥΛΟΥ
HEART OF A DOG
Η αριστουργηματική νουβέλα του
MIKHAIL BULGAKOV
(Ο ΜΑΙΤΡ ΚΑΙ Η ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ)
σε μια σπάνια φιλμική μεταφορά της!
Ένα καυστικό, σατιρικό έργο,
για την ανθρώπινη φύση και την εξουσία.
Σάτιρα, Ρωσία, 1988, 130’
Σκηνοθεσία: Vladimir Bortko, Σενάριο: Natalya Bortko, από το ομώνυμο βιβλίο του Mikhail A. Bulgakov, Πρωταγωνιστούν: Evgeni Evstigneev, Vladimir Tolokonnikov, Boris Plotnikov
ΣΥΝΟΨΗ
Η υπόθεση τοποθετείται λίγο μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση. Ένας χειρουργός, ο Φιλίπ Πρεμπραζέσκι, που ασχολείται με την ανανέωση του ανθρώπινου οργανισμού προχωρά σε ένα ακόμη πιο προωθημένο πείραμα, τη μετατροπή ενός σκύλου σε άνθρωπο. Θα πετύχει το εγχείρημα, και ως ποιο βαθμό; Ο γιατρός μεταφέρει ζωτικά όργανα ενός αλκοολικού και μικροκακοποιού σε ένα αδέσποτο σκυλί. Και αυτό αρχίζει σιγά σιγά να έχει ανθρώπινη συμπεριφορά. Μαζί με τα καλά, όμως, το σκυλί κληρονομεί… και τα κακά! Αφού ολοκληρωθεί η μετατροπή του, αρχίζει να έχει και την ίδια άσχημη συμπεριφορά του ανθρώπου από τον οποίο πήρε! Μέσα από κωμικοτραγικές καταστάσεις, ο γιατρός συνειδητοποιεί ότι ίσως αυτή δεν ήταν και τόσο καλή ιδέα και ότι είναι πολύ δύσκολο να απαλλάξεις τον άνθρωπο από τη φύση του, ακόμα κι αν αυτή βρίσκεται μέσα σε ένα… σκύλο!
Ένας λογοτεχνικό αριστούργημα μεταφερμένο πολύ πιστά σε φιλμ, καθώς η ταινία είναι γνωστή για το ότι περιλαμβάνει σχεδόν αυτούσιο το κείμενο του βιβλίου! Μια ταινία που τιμά τον Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ (1891-1940), έναν ένας από τους σημαντικότερους νεότερους δραματουργούς της Ρωσίας. Το έργο του Μπουλγκάκοφ διακρίνεται για την καυστική του σάτιρα και το διεισδυτικό του χιούμορ. Ήδη από τα πρώτα του έργα, τις συλλογές διηγημάτων "Διαβολιάδα" και "Τα μοιραία αυγά" (1925), εξέφρασε την αντίθεσή του στη σοβιετική πραγματικότητα. Το διασημότερο βιβλίο του είναι το «Ο μαιτρ και η μαργαρίτα». Το έργο του συνδέεται στενά με την ανανέωση του σοβιετικού θεάτρου, ιδιαίτερα μετά το 1955, ενώ η επίδρασή του στη σοβιετική λογοτεχνία υπήρξε τεράστια. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σχεδόν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.
Επίσημη συμμετοχή Φεστιβάλ Καννών 2011
Μια ταινία του KHAOUFA BAADA AL'YAOUM
NO MORE FEAR
Ένα συναρπαστικό ντοκιμαντέρ
για την «Επανάσταση του Γιασεμιού» στην Τυνησία
«Παθιασμένο, ωμό και άμεσο»
Variety
Εκεί όπου γεννήθηκε η πρώτη επανάσταση
του 21ου αιώνα!
Ντοκιμαντέρ, Τυνησία, 2011, 72’
Σενάριο/Σκηνοθεσία: Khaoufa Baada al'Yaoum, Εμφανίζονται οι: Radhia Nasraoui, Lina Ben Mhenni, Karem Cherif, Hamma Hammami, Chaima Issa Cherif, Sadok Ben Mhenni
ΣΥΝΟΨΗ
Το πρώτο μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ για την περίφημη «Επανάσταση του Γιασεμιού», τη συγκλονιστική εξέγερση της Τυνησίας, που εγκαινίασε τον 21ο αιώνα και ανέτρεψε τα πολιτικά δεδομένα, πυροδοτώντας μιας σειρά από εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο, τη λεγόμενη «Αραβική άνοιξη»!
Η ταινία συλλαμβάνει με ρεαλισμό και δυναμισμό την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα των ιστορικών γεγονότων που εκτυλίχθηκαν τον Ιανουάριο του 2010 στους δρόμους της Τυνησίας, με αυθεντικό υλικό που τραβήχτηκε τότε, συνεντεύξεις από ανθρώπους που τα έζησαν όλα, και πολλά άλλα έγκυρα στοιχεία, ώστε να καταλάβουμε καλύτερα τον αγώνα ενάντια στη δικτατορία του Μπεν Αλί. Ήταν μια επανάσταση κυρίως των νέων ανθρώπων, που ανήκουν στη νέα εποχή, έχουν τη μόρφωση, τα όνειρα και τις ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο, και που δεν άντεχαν άλλο την καταπίεση ενός αυταρχικού, απαρχαιωμένου καθεστώτος και έφεραν μια μεγάλη αλλαγή στη χώρα τους, που συγκλόνισε όλο τον κόσμο.
Ένας από τους χαρακτήρες της ταινίας λέει μέσα στην ταινία: «Αυτή η επανάσταση δεν είναι αποτέλεσμα εξαθλίωσης, αλλά περισσότερο μια κραυγή απελπισίας, από μια γενιά μορφωμένων. Η επανάσταση του Γιασεμιού δεν είναι ούτε για το ψωμί… Δεν οδηγεί σε νεκρούς, ούτε δημιουργεί μάρτυρες. Είναι η επανάσταση της αφοσίωσης ενός λαού. Δεν θα έχουμε ποτέ ξανά κανέναν φόβο για αυτή τη νέα Τυνησία!»
Και ο σκηνοθέτης της ταινίας, Ben Cheikh, μας δίνει με το δικό του παράδειγμα το μέγεθος της αλλαγής που έφερε αυτή η σύγχρονη επανάσταση: «Σήμερα, η τυνησιακή σημαία στολίζει το σαλόνι μου και ο εθνικός ύμνος που τραγουδώ έχει τελείως διαφορετικό παλμό, δηλώνει ελευθερία. Είμαι επιτέλους πολίτης και μπορώ να το εκφράσω πλήρως πια αυτό. Είμαι κινηματογραφιστής και αναλαμβάνω όλη την ευθύνη για αυτό. Οι φόβοι για τους οποίους μιλάω στην ταινία ήταν επίσης και δικοί μου, φόβοι που μοιράζονταν σχεδόν όλοι οι Τυνήσιοι. Σήμερα, το κουράγιο που επέδειξαν οι άνθρωποι στην ταινία, το μοιράζονται όλοι οι Τυνήσιοι…»
Το κλασικό αριστούργημα του
ERICH VON STROHEIM
ΑΠΛΗΣΤΙΑ
(GREED)
Από το μπεστ σέλερ “McTeague”
του FRANK NORIS
Μια ταινία-θρύλος του βωβού Χόλυγουντ
κατευθείαν από την εποχή της Jazz
Τρεις άνθρωποι κυριεύονται μοιραία
από το πάθος για το χρήμα…
Μια από τις διάσημες «χαμένες ταινίες»
που δημιούργησε μύθο…
«ΧΡΥΣΟ-ΧΡΥΣΟ-ΧΡΥΣΟ-ΧΡΥΣΟ
Λαμπερό και κίτρινο, σκληρό και ψυχρό,
λιωμένο, χαραγμένο, σφυρήλατο, διπλωμένο,
δύσκολο στην απόκτηση και ελαφρύ στο κράτημα.
Κλεμμένο, δανεισμένο, ξοδεμένο, δοσμένο»
Δράμα, ΗΠΑ, 1924’, 140’
Σκηνοθεσία: ERICH VON STROHEIM, Σενάριο: ERICH VON STROHEIM, JUNE MATHIS, JOSEPH FARNHAM, από το μυθιστόρημα του FRANK NORIS, Πρωταγωνιστούν: Zasu Pitts, Gibson Gowland, Jean Hersholt
ΣΥΝΟΨΗ
Ο Τζον ΜακΤιγκ είναι ένας απλός, λαϊκός άντρας και τυχοδιώκτης, που προσπαθεί να πιάσει την καλή. Αφού εργάζεται σε ένα ορυχείο, γίνεται πρακτικός οδοντίατρος. Στο ιατρείο του γνωρίζει την Τρίνα, την οποία ερωτεύεται κεραυνοβόλα. Την φλερτάρει έντονα και χαλάει τη σχέση της με τον Μάρκους, έναν άλλο άντρα, πείθοντάς τον με λίγο ύπουλους τρόπους. Σύντομα, η Τρίνα και ο Τζον παντρεύονται. Και τότε, η τύχη τους χαμογελά απρόσμενα! Η Τρίνα κερδίζει στη λοταρία 5.000 δολάρια σε χρυσό. Το πρώην φτωχό ζευγάρι, αρχίζει τώρα να παθιάζεται με την ιδέα του χρήματος και παθαίνει εμμονή με το χρυσό. Ο Μάρκους θυμώνει όταν βλέπει ότι έχασε μια σύζυγο που θα γινόταν πλούσια και θέλει να εκδικηθεί τον Τζον, καταγγέλλοντάς τον για παράνομη άσκηση επαγγέλματος χωρίς επίσημη άδεια. Η Τρίνα φοβούμενη ότι στο μπλέξιμο με την αστυνομία μπορεί να τους πάρουν το χρυσό τους, πουλά τα πάντα και παίρνει το μισθό του συζύγου της, μαζεύοντας συνέχεια όλο και περισσότερο χρήμα. Το ζευγάρι, τυφλωμένο από τη μανία της συγκέντρωσης χρήματος, αποταμιεύει με μανία ενώ ζουν και οι δύο σαν φτωχοί, χειρότερα από πριν! Η εμμονή τους, τους έχει κάνει μίζερους, υπολογιστές και καχύποπτους σε κάθε τους βήμα, ακόμα και μεταξύ τους! Σύντομα, η σύγκρουση μεταξύ τους δεν αργεί να έρθει. Ο Τζον, θυμωμένος από την εξαθλίωση που βιώνει ενώ είναι πάμπλουτος, ζητά από την Τρίνα να του δώσει το χρυσό…
Μια ιστορική ταινία, επίκαιρη όσο ποτέ, που δείχνει πόσο εύκολα μπορεί να σε πιάσει ο πυρετός του χρήματος, ειδικά όταν το έχεις στερηθεί! Από τον μεγαλομανή σκηνοθέτη ERICH VON STROHEIM, ένα αριστούργημα άνευ προηγουμένου, που πέρασε πολλές περιπέτειες, καθώς η αρχική 9ωρη μορφή του, πετσοκόπηκε στα 140 λεπτά, χωρίς να έχει μπορέσει να αποκατασταθεί ποτέ πλήρως, αφού μεγάλα κομμάτια του χάθηκαν για πάντα, δημιουργώντας μια από τις πιο μυθικές ταινίες στην ιστορία του σινεμά…
Μια ταινία του Ρουμάνου σκηνοθέτη ALEXANDRU MAFTEI
ΓΕΙΑ ΣΟΥ! ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ;
BUNA! CE FACI?
Η μαμά κι ο μπαμπάς σε ερωτική ανία.
Ο έφηβος γιος σε ερωτική μανία.
Θα βρει ο καθένας την ευτυχία;
Γνωρίστηκαν στο διαδίκτυο
Αλλά… κάποτε πρέπει να συναντηθούν!
Μια σύγχρονη ρομαντική κομεντί
για τις σχέσεις στην εποχή του internet!
«Έξυπνη, φτιαγμένη με στυλ και φρεσκάδα»
Variety
Ρομαντική κομεντί, Ρουμανία, 2010, 105’
Σκηνοθεσία: Alexandru Maftei, Σενάριο: Lia Bugnar, Πρωταγωνιστούν: Dana Voicu, Ionel Mihailescu and Paul Diaconescu
ΣΥΝΟΨΗ
Μια φρέσκια κομεντί κατευθείαν από τον νέο Ρουμάνικο κινηματογράφο! Η πανέξυπνη και γλυκιά ιστορία ενός παντρεμένου ζευγαριού, που έχοντας χάσει τον ενθουσιασμό του έρωτα, αναζητά την περιπέτεια στο διαδίκτυο! Όμως, η τύχη, τους επιφυλάσσει μια μεγάλη έκπληξη!
20 χρόνια γάμου ανάμεσα στην Γκαμπριέλα και τον Γκάμπριελ τους έχουν κάνει δύο ξένους. Η ρουτίνα έχει αντικαταστήσει τον ερωτισμό και πνίγονται μέσα σε μια ληγμένη σχέση. Έτσι, αρχίζουν και οι δύο, μυστικά ο ένας από τον άλλον, να φλερτάρουν στο ίντερνετ, αναζητώντας λίγη «νοστιμιά» στην άχαρη καθημερινότητά τους. Η επικοινωνία με αυτούς που γνωρίζουν στο ίντερνετ αρχίζει να πηγαίνει πολύ καλά και νιώθουν και τώρα ενοχές που κάνουν κάτι κρυφά, ο ένας πίσω από την πλάτη του άλλου. Η απιστία μοιάζει πολύ κοντά… Μέσα σε όλα αυτά, ο έφηβος γιος τους, περνάει κι αυτός κρίση. Οι ερωτικές του ανησυχίες καλπάζουν, του έχει γίνει εμμονή η σεξουαλική εμμονή και προσπαθεί να αποκτήσει έντονες εμπειρίες και μια καριέρα ως… πορνοστάρ! Οι δυο γονείς είναι όμως είναι περισσότερο απασχολημένοι με τα δικά τους προσωπικά προβλήματα. Και τα πράγματα δυσκολεύουν όταν έρχεται πια η στιγμή, να γνωρίσουν τους πιθανούς εραστές τους…
Υποψηφιότητα για Χρυσό Φοίνικα Φεστιβάλ Καννών 2001
7 Βραβεία Nika 2002 (Ανδρικού-Γυναικείου-Φωτογραφίας-Σκηνοθεσίας-Ταινίας-Σεναρίου-Σχεδ.Παραγωγής)
7 βραβεία Ρώσικης Ένωσης Κριτικών 2001 (Ανδρικού-Γυναικείου-Φωτογραφίας-Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης-Σκηνοθεσίας-Ταινίας-Σεναρίου)
Από τον βραβευμένο Ρώσο σκηνοθέτη
ALEKSANDR SOKUROV
ΤΑΥΡΟΣ
TAURUS
Ο μεγάλος Ρώσος σκηνοθέτης
εξετάζει την απόλυτη Ρώσικη φυσιογνωμία: τον ΛΕΝΙΝ
Το δεύτερο μέρος της τετραλογίας για τη φύση της εξουσίας
(«Μολώχ», «Ο ήλιος», «Faust»)
Δύο μέρες από τη ζωή του Λένιν!
Δύο μέρες από τον άνθρωπο και ηγέτη.
Μια λυρική ματιά στις τελευταίες μέρες
του ανθρώπου που άλλαξε την πορεία της ιστορίας!
Ιστορική, Ρωσία, 2001, 94’
Σκηνοθεσία: Aleksandr Sokurov, Σενάριο: Yuri Arabov, Πρωταγωνιστούν: Leonid Mozgovoy, Mariya Kuznetsova, Sergei Razhuk
ΣΥΝΟΨΗ
Ο «Ταύρος», το δεύτερο μέρος της λεγόμενης τετραλογίας για τη φύση της εξουσίας του Ρώσου σκηνοθέτη Σοκούροφ, που ασχολείται με μεγάλες ιστορικές μορφές, μιλά για τον Λένιν, τη μορφή που σημάδεψε όσο καμιά άλλη την ιστορία της πατρίδας του. Στην ταινία περνάμε κάποιες στιγμές με τον Λένιν, τον τελευταίο καιρό της ζωής του, όταν ήταν άρρωστος και βρισκόταν στην εξοχή. Νιώθει ανήμπορος, και ο περίγυρος του, το προσωπικό του, τον θεωρούν τώρα ξεπεσμένο. Η γυναίκα του προσπαθεί να συγκρατήσει τις εκρήξεις οργής του και ο ίδιος νιώθει ξεκομμένος από όλα όσα παλαιότερα κυβερνούσε, καθώς δεν έχει ούτε τηλέφωνο, ούτε ταχυδρομείο, ενώ τον επισκέπτονται συχνά γιατροί αλλά και ο Στάλιν…
Επίσημη συμμετοχή Φεστιβάλ Καννών 2010
Ειδικό βραβείο Επιτροπής – Mar del Plata Film Festival
Μια ταινία του βραβευμένου σκηνοθέτη OTAR IOSSELIANI
CHANTRAPAS
Η συγκινητική ιστορία ενός αυτοεξόριστου καλλιτέχνη…
Ένας ύμνος στην ελευθερία της ανθρώπινης έκφρασης…
Ο Ιοσσελιάνι είναι ο ειδικός στο ν’ ανακαλύπτει τα πιο παραμυθένια αλληγορικά στοιχεία στις εντελώς κοσμικές και γήινες περιστάσεις…
Γαλλία,Έγχρωμο, 2010, 122’
Σκηνοθεσία/Σενάριο: Otar Iosseliani, Πρωταγωνιστούν: Dato Tarielachvili, Tamura Karumidze, Fanni Gonin
ΣΥΝΟΨΗ
Ο Νικολά είναι ένας καλλιτέχνης, ένας κινηματογραφιστής που απλώς θέλει να εκφραστεί. Όλοι όμως εύχονται απλώς να σώπαινε. Όταν ξεκινά την πορεία του στην Γεωργία, οι «ιδεολόγοι» προσπαθούν να τον φιμώσουν, φοβούμενοι ότι το έργο του δεν ακολουθεί τους κανόνες. Αποδιωγμένος από τον πόλεμο αυτό, ο Νικολά αφήνει την πατρίδα του και πηγαίνει στο Παρίσι, τη χώρα της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Αλλά εκεί θα διαπιστώσει ότι πραγματική ελευθερία δεν υπάρχει πουθενά. Παρόλο που οι εμπειρίες του Νικολά και του Ιοσσελιάνι είναι παρόμοιες, μιας και το έργο του δεύτερου απαγορεύτηκε στην πατρίδα του ωθώντας τον στην Γαλλία, θα ήταν υπερβολικά αφελές να παρομοιάσουμε τον απογοητευμένο και δυσαρεστημένο ήρωα της ταινίας, ως το alter ego του Ιοσσελιάνι. Είναι πασιφανές πως ο σκηνοθέτης προσπαθεί να κάνει μια παγκόσμια παρατήρηση, στο πώς μπορεί να επιβιώσει ένας καλλιτέχνης στον κόσμο αυτό, ενώ παραφράζει ταυτόχρονα την οντότητα του. Εξ’ ου και η ειρωνική επιλογή του τίτλου «Chantrapas» (μία λέξη που πλάθεται στη Ρωσία τον 19ο αιώνα για να περιγράψει αυτούς που δεν μπορούν να τραγουδήσουν και της οποίας η σύγχρονη χρήση σημαίνει «καλό για τίποτα») για να ενισχύσει την εικόνα του ως απροσάρμοστος.
Προερχόμενος από την Γεωργιανή Σχολή και με σήμα κατατεθέν του το σουρεαλιστικό και το παράλογο –συνήθως κωμικό, αν όχι και γελοίο, στον Ιοσσελιάνι αρέσει να συνεργάζεται με μη-επαγγελματίες ηθοποιούς, διότι η φυσική τους αμηχανία, που σπάνια μπορεί να την αποτινάξει εντελώς, ενισχύει την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά στον κόσμο όπως απεικονίζεται και στην οθόνη…
Βραβείο Καλύτερης ταινίας– 30TH FILM FESTIVAL ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ
Βραβείο Καλλιτεχνικής επίτευξης – 51Ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Μια ταινία της Belma Bass
ΖΕΦΙΡ
ZEPHYR
Ήθελε τη μητέρα της μόνο για τον εαυτό της…
Το μαγευτικό έργο για τον εσωτερικό κόσμο ενός παιδιού
Οι οικογενειακοί δεσμοί.
Η σχέση των ανθρώπων με τη φύση.
Η απώλεια. Η ζήλια. Ο θάνατος.
Τουρκία, Έγχρωμο, 2010, 93’
Σκηνοθεσία/Σενάριο: Belma Bass, Πρωταγωνιστούν: Seyma Uzunlan, Vahide Gordum, Sevic Bas, o.Rustu Bas
ΣΥΝΟΨΗ
H Zephyr είναι η πεισματάρα μοναχοκόρη μιας γυναίκας που ζει στην Κωνσταντινούπολη κι έχει τα δικά της προσωπικά προβλήματα. Θα περάσει το καλοκαίρι της με τους παππούδες της σ’ ένα ορεινό χωριό. Εκεί, περιτριγυρισμένη από την φύση, συχνά μόνη, άλλες φορές με τον παππού της ή με το παιδί της διπλανής πόρτας, παρατηρεί το πώς δουλεύει η ίδια η φύση, τον κύκλο της ζωής και του θανάτου, είτε από κάποιο νεκρό ζώο, είτε από κάποιο εγκαταλελειμμένο νεογέννητο μοσχαράκι. Άμαθη σε όλα αυτά, συχνά αποσύρεται στο δωμάτιο της, για να ακούσει τους ήχους της πόλης, που είναι κα το φυσικό της περιβάλλον. Ωθούμενη από τη συμπεριφορά της μητέρας της, που είναι πολυάσχολη, είναι ένα παιδί δύστροπο, εσωστρεφές και συχνά αγενές. Το γεγονός ότι η μητέρα της πάντα φεύγει την έχει κάνει καχύποπτη. Δεν δένεται με κανέναν μιας και η κατάληξη θα είναι απλά να πει «αντίο». Οι παππούδες της ζουν μια απλή και αυτάρκη ζωή. Εκείνη νιώθει πολύ πιο άνετα με τα ζώα, παρά με τους ανθρώπους.
Περιμένει με ανυπομονησία την επίσκεψη της μητέρας της, που θα είναι το σημάδι της επιστροφής της στο σπίτι στην πόλη. Αλλά όταν η μητέρα της φτάνει τελικά, της ανακοινώνει ότι θα φύγει στο εξωτερικό για άγνωστο χρονικό διάστημα, ίσως και για πάντα. Αυτό σημαίνει πως εκείνη θα μείνει με τους παππούδες της. Κανένα επιχείρημα δεν μπορεί ν’ αλλάξει την απόφαση της μητέρας της κι εκείνη είναι αυτή που θα κάνει την τελική κίνηση για να την αποτρέψει.
Το αισθησιακό αριστούργημα του
G.W. PABST
ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ
(PANDORA’S BOX)
Η LOUISE BROOKS
είναι η μοιραία «Λούλου»
Μια γυναίκα που σαγηνεύει
και καταστρέφει…
Μια από τις κλασικότερες ταινίες όλων των εποχών
με την Λουίζ Μπρουκς που καθιέρωσε το περίφημο στυλ της!
«ένα tour de force κινηματογραφικού ερωτισμού»
New York Times
«Δεν υπήρξε, ούτε θα υπάρξει ξανά άλλη «Λούλου»
Village Voice
Μια από τις καλύτερες Γερμανικές ταινίες του μεσοπολέμου
Ρομαντικό δράμα, Γερμανία, 1929, 133’
Σκηνοθεσία: Georg Wilhelm Pabst, Σενάριο: Ladislaus Vajda, από τα βιλία του Frank Wedekind "Erdgeist" και "Die Büchse der Pandora", Πρωταγωνιστούν: Louise Brooks, Fritz Kortner, Francis Lederer
ΣΥΝΟΨΗ
Ο Δόκτωρ Σεν, εκδότης μιας σημαντικής εφημερίδας μαγεύεται από την όμορφη ανθοπώλισσα Λούλου. Χωρίς δεύτερη σκέψη την παντρεύεται. Σύντομα από εκεί κι έπειτα η Λούλου δεν μπορεί να τον αντέξει, τον πυροβολεί και διώκεται για το έγκλημά της. Στη συνέχεια ταξιδεύει στο Παρίσι μαζί με τον γιο του Σεν, τον Άλβα και ακόμη ένα φίλο. Αλλά σύντομα η Λούλου πέφτει στα χέρια ενός εκβιαστή ενώ ο Άλβα την εξαπατά επίσης. Για άλλη μια φορά η Λούλου πρέπει να δραπετεύσει, ενώ αυτή τη φορά το καταφύγιό της είναι το Λονδίνο, όπου επιτέλους συναντά το πεπρωμένο της. Γίνεται ιερόδουλη και την παραμονή των Χριστουγέννων βρίσκει το επόμενο θύμα της, τον Τζακ τον αντεροβγάλτη.
Μια ταινία-σταθμός, με την τραγική ηρωίδα του Βέντεκιντ να βρίσκει την τέλεια ενσάρκωσή της στη μορφή της Αμερικανίδας Λουίζ Μπρουκς!
Ο Παμπστ εντόπισε την Μπρουκς τυχαία, καθώς παρακολουθούσε μια ταινία του Χάουαρντ Χοκς που μόλις είχε έρθει στην Ευρώπη και όπου εκείνη έπαιζε έναν μικρό ρόλο. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία! Ελάχιστες ηθοποιοί έχουν ταυτιστεί με ένα ρόλο σε τέτοιο βαθμό: δεν μπορούμε πλέον να σκεφθούμε τη Λούλου χωρίς να μας έρθει στο μυαλό η απόλυτη εικόνα της Λουίζ Μπρουκς…
Βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού-Φεστιβάλ Λοκάρνο 2010
Μια ταινία του OLEG NOVKOVIC
ΑΣΠΡΟΣ ΑΣΠΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
BELI BELI SVET
Μια μοντέρνα τραγωδία για τη μοίρα, την αμαρτία
και τη δύναμη της αυτοθυσίας!
ΜΙΑ ΒΑΛΚΑΝΙΚΗ ΟΠΕΡΑ ΜΠΡΕΧΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ!
Όταν το τραγούδι είναι η τελευταία σου ευκαιρία στη ζωή!
Δράμα, Σερβία/Γερμανία/Σουηδία, 2010, 121’
Σκηνοθεσία: Oleg Novkovic
Σενάριο: Milena Markovic
Πρωταγωνιστούν: Jasna Djuricic, Uliks Fehmiu, Hana Selimovic
ΣΥΝΟΨΗ
Ο σαραντάχρονος Κινγκ έχει ένα μπάρ στο Μπορ της Σερβίας, πόλη ορυχείων σε παρακμή. Μοναχικός τύπος, ζει μόνο για το παρόν και τη μηχανή του. Χρόνια πριν, η ερωτική του σχέση με τη Ρούζιτσα, γυναίκα του καλύτερού του φίλου, Άνιμαλ, είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο του τελευταίου και την καταδίκη της Ρούζιτσα για φόνο. Ο Κινγκ αποφεύγει τους πάντες, εκτός από τον Ζλάταν, τον μικρό αδελφό του Άνιμαλ που πάσχει από διανοητική αναπηρία και τον οποίο ο Κινγκ φροντίζει επειδή νιώθει ενοχές ή οίκτο. Παρόλο που η Ρούζιτσα νιώθει ακόμη έλξη για τον Κινγκ, όταν αποφυλακίζεται έχει σκοπό να παντρευτεί τον Ουάιτι, έναν καλό άνθρωπο που έχει αποδείξει την ακλόνητη αγάπη του γι’ αυτήν. Η έφηβη κόρη της Ρούζιτσα, Ρόζα, είναι προβληματική κι ατίθαση, εξαρτημένη απ’ τα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Μια νύχτα, η Ρόζα συναντά για πρώτη φορά τον μυθικό Κινγκ. Αυτός ελκύεται απ’ τη νιότη της Ρόζας, από την αδάμαστη φύση της που μοιάζει με τη δική του, ή ίσως κι απ’ την ομοιότητα με τη μητέρα της: ο Κινγκ ούτε ξέρει, ούτε νοιάζεται.
Στον αργόσυρτο ρυθμό τάνγκο του συνθέτη Μπόρις Κόβατς, πένθιμα τραγούδια αναδύονται απ’ την μελαγχολία των Βαλκανίων, ερμηνευμένα από χαρακτήρες ηττημένους, αποδεκατισμένους που πασχίζουν να βρουν ισορροπία και νόημα στη ζωή τους, που αγκιστρώνονται απ’ όσα και όσους έχουν ανάγκη. Το σενάριο που υπογράφει η συγγραφέας και ποιήτρια Μιλένα Μάρκοβιτς, εστιάζει στις κατεστραμμένες ζωές των ηρώων, αντανακλώντας τα απομεινάρια μιας αποσαθρωμένης κοινωνίας όπως αυτή περιγράφεται με φόντο την πόλη Μπορ, στη νότια Σερβία…
Βραβείο France Culture Φεστιβάλ Καννών 2005
Βραβείο σκηνοθεσίας Pergamo Film Meeting 1988
Το ατμοσφαιρικό αριστούργημα του
BELA TARR
ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΟ
DAMNATION
Αυτή η πόλη δεν υπάρχει.
Δεν μπορούμε να τη βρούμε σε μια καρτ ποστάλ…
«Υπνωτιστική»
BBCi-Films
«Μερικές από τις πιο εξαίσιες μαυρόασπρες εικόνες
που έχουν γυριστεί σε όλο τον κόσμο»
The Village Voice
«Συναρπαστικό σινεμά»
Guardian
Σινεφίλ, Ουγγαρία, 1988, 116’
Σκηνοθεσία: Bela Tarr, Σενάριο: Laszlo Krasznahorkai, Bela Tarr. Πρωταγωνιστούν: Gabor Balogh, Janos Balogh and Peter Breznyik Berg
ΣΥΝΟΨΗ
O Kάρερ, ένας μοναχικός μεσήλικας άντρας, παρατηρεί απ' το παράθυρό του τα εναέρια βαγονέτα του γειτονικού ορυχείου καθώς καταπίνονται ένα-ένα από την ομίχλη. Tο άυλο, βιομηχανικό τοπίο της περιοχής αγγίζει τα όρια του απίθανου, του φανταστικού. H ιστορία θα εκτυλιχθεί κάτω απ' το πρίσμα αυτού του αρχικού μελαγχολικού και ανεξίτηλου βλέμματος. O μοναδικός φίλος του Kάρερ είναι ο Bιλάρσκι, ιδιοκτήτης του μπαρ "Tιτανικός" και μικροαπατεώνας. Tο μοναδικό του πάθος είναι ο αδιέξοδος έρωτάς του για την παντρεμένη τραγουδίστρια του μπαρ. Θέλοντας να ξεφορτωθεί τον άντρα της για να μείνει, έστω και για λίγο, ανενόχλητος μαζί της, τον πείθει να μεταφέρει ένα παράνομο φορτίο για λογαριασμό του Bιλάρσκι...
Ένα ατμοσφαιρικό διαμάντι από τον βραβευμένο Ούγγρο σκηνοθέτη ΜΠΕΛΑ ΤΑΡ (Το άλογο του Τορίνο), που αφηγείται μια γοητευτική, υπνωτιστική ερωτική ιστορία.
«Νομίζω ότι όλες μου οι ταινίες μιλούν, με τη μια ή την άλλη μορφή, για τα συστήματα στα οποία διορθώνονται οι ανθρώπινες σχέσεις, οι σχέσεις μεταξύ των ατόμων, των συμφερόντων και των συναισθημάτων» Bella Tarr
Υποψηφιότητα Μεγάλου Βραβείου Επιτροπής ΜΑΙΑΜΙ FESTIVAL 2011
Ένα ντοκιμαντέρ του GORAN OLSSON
THE BLACK POWER MIXTAPE 1967-1975
Katleen Cleaver, Angela Davis, Stokely Carmichael, Erykah Badu, Talib Kweli, Harry Belafonte, Kathleen Cleaver, Sonia Sanchez, Bobby Seal, Questlove….
Τι άλλο να πει κανείς….
Τα 60s δεν ήταν μόνο τα παιδιά των λουλουδιών….
Ντοκιμαντέρ, Σουηδία, Έγχρωμο, 2011, 100’
Σκηνοθεσία: Goran Olsson, Σενάριο: Goran Olsson, Μουσική Επιμέλεια: Corey Smyth, Με τους: Erykah Badu, Harry Bellafonde, Stokely Carmichael, Kathleen Cleaver, Angela Davis, Danny Glover, Talid Kweli
ΣΥΝΟΨΗ
Το Black Power Mixtape 1967-1975 είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα ντοκιμαντέρ που συνδυάζει το παρελθόν με το παρόν, χρησιμοποιώντας το οπτικό υλικό ως «mixtape» για την συλλογή των στοιχείων του κινήματος Black Power την δεκαετία 1960-1970. Όλο το ντοκιμαντέρ κινείται βάση των μαρτυριών και των συνεντεύξεων ακτιβιστών της εποχής, όπως η Katleen Cleaver, η Angela Davis, o Stokely Carmichael και μουσικούς όπως η Erykah Badu, o Questlove των The Roots και ο Talib Kweli. Το υλικό του ντοκιμαντέρ γυρίστηκε από τον Goran Olsson για λογαριασμό της Σουηδικής τηλεόρασης, ως ένα μέρος του συνολικού αφιερώματος τόσο για το Black Power Movement, όσο κι ένα χρονικό για τον κύκλο της φτώχιας, τον ρατσισμό και την ανάγκη ισότητας μέσω της εκπαίδευσης, κατά τη διάρκεια εκείνων των ετών. Αυτά είναι και τα θέματα αιχμή-του-δόρατος των Black Panthers, που σε αντίθεση με την πιο δημοφιλή πεποίθηση, δεν υποστηρίζουν τη βία, αλλά την εκπαίδευση και την μεταρρύθμιση της μαύρης κοινότητας.
Η δεκαετία των 60s δεν είναι μόνο τα Παιδιά των Λουλουδιών. Δεν υπάρχει μόνο το φαινόμενο Beetles στις ΗΠΑ. Και ο Neil Armstrong δεν είναι ο μόνος που κάνει ένα γιγαντιαίο βήμα για το μέλλον της ανθρωπότητας. Το Black Power Movement αλλάζει μορφή από καιρό σε καιρό, αλλά η βασική του αποστολή είναι να βγάλει την μαύρη κοινότητα από τη φτώχια και να επιτύχει ισότητα. Το κίνημα αυτό γιγαντώθηκε κατά τη δεκαετία 1950-1960, αλλά όπως άλλαζαν οι περιστάσεις έτσι άλλαζε κι αυτό. Ασχέτως ποιος ήταν επικεφαλής, πάντα ήταν σαφές ότι η αλλαγή ήταν αναγκαία.
3 ΟΣΚΑΡ 1963
(Α’ Ανδρικού Ρόλου, Διασκευασμένου Σεναρίου, Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης)
3 ΧΡΥΣΕΣ ΣΦΑΙΡΕΣ 1963
(Καλύτερης Ταινίας, Μουσικής, Προώθησης Κατανόησης μεταξύ λαών)
Μια ταινία του ROBERT MULLIGAN
ΣΚΙΕΣ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗ
TO KILL A MOCKINGBIRD
Από το βραβευμένο με ΠΟΥΛΙΤΖΕΡ
αντιρατσιστικό μυθιστόρημα της ΧΑΡΠΕΡ ΛΙ
«Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια»
Ένας άνθρωπος μόνος του
ενάντια τις προκαταλήψεις
στον Αμερικανικό Νότο.
Μια αξεπέραστη κλασική ταινία!
Ένας στοργικός πατέρας
διακινδυνεύει τα πάντα
για τη δικαιοσύνη!
«Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του Χόλυγουντ.
Πραγματικά διαχρονικό»
Film4
Ψηφίστηκε μια από τις καλύτερες αμερικανικές ταινίες
όλων των εποχών!
Κοινωνική, ΗΠΑ, 1962, 129’, Α/Μ
Σκηνοθεσία: ROBERT MULLIGAN, Σενάριο: HORTON FOOTE, από το βραβευμένο βιβλίο της HARPER LEE «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια», Παραγωγή: ALAN J. PAKULA, Μουσική: ELMER BERNSTEIN , Πρωταγωνιστούν: GREGORY PECK, JOHN MEGNA, FRANK OVERTON, ROSEMARY MURPHY, RUTH WHITE, BROCK PETERS, ROBERT DUVALL
ΣΥΝΟΨΗ
Σε μια φανταστική πόλη της Αλαμπάμα, τη δεκαετία του ’30, δύο μικρά παιδιά, η Τζιν και ο Τζεμ, βιώνουν μια συγκλονιστική ιστορία του Νότου, μέσα από την περιπέτεια του δικηγόρου πατέρα τους, του Άτικους Φιντς, σχετικά με τον ρατσισμό: ένας μαύρος κατηγορείται για τον βιασμό μιας λευκής γυναίκας και κανείς δεν φαίνεται να αμφιβάλλει για την αλήθεια αυτού του γεγονότος. Ο ρατσισμός και η προκατάληψη καλπάζουν στις νοοτροπίες των ανθρώπων. Μόνο ο δίκαιος Άτικους, στοργικός πατέρας, φιλότιμος δικηγόρος και προοδευτικός άνθρωπος, τολμά να τα βάλει με την τοπική κοινωνία, όταν καταλαβαίνει ότι η υπόθεση δεν είναι τόσο απλή: αποφασισμένος να φτάσει στην αλήθεια, πέρα από κάθε ρατσιστική προκατάληψη, διακινδυνεύει ακόμα και τη ζωή του και την ασφάλεια της οικογένειάς του, προκειμένου να δώσει ένα μάθημα ανθρωπιάς στους συντοπίτες του…
Ένα εκπληκτικό έργο, δυνατό, συγκινητικό κλασικό, από ένα βιβλίο πάντα επίκαιρο, που ακόμα διδάσκεται στα σχολεία της Αμερικής…
Επίσημη συμμετοχή
Φεστιβάλ Σαν Σεμπάστιαν 2010
Μια ταινία της SOPHIE SCHOUKENS
MARIEKE, MARIEKE
Ένα νεαρό κορίτσι
στην αναζήτηση του έρωτα
και του πατέρα.
Ένα μυστικό καλά κρυμμένο.
Και ένας μόνο έχει τη δύναμη να το αποκαλύψει.
Νέα, τρυφερή, ερωτική, μοναδική.
Είναι η Μαρίκε.
«Μια έξοχη, ποιητική ταινία»
Filmmagie
Κοινωνική, Βέλγιο/Γερμανία, 85’, 2010
Σενάριο/Σκηνοθεσία: Sophie Schoukens, Πρωταγωνιστούν: Hande Kodja, Barbara Sarafian, Jan Decleir
ΣΥΝΟΨΗ
Η 2Οχρονη Μαρίκε θέλει να ζήσει τη ζωή της. Αλλά πώς να ζήσει την αγάπη, όταν η ίδια την έχει στερηθεί; Γι’ αυτό αναζητά τον ευκαιριακό έρωτα στην αγκαλιά πολύ μεγαλύτερων σε ηλικία αντρών, που στα χέρια τους νιώθει δυνατή και ασφαλής. Η Μαρίκε ζει με την μητέρα της, η οποία είναι παγερή και απόμακρη από τότε που πέθανε ο σύζυγός της και πατέρας της Μαρίκε. Η Μαρίκε νιώθει ένα κενό μέσα της, καθώς της λείπει ο πατέρας αλλά και η μητρική στοργή. Τη μέρα, η νεαρή κοπέλα δουλεύει σε ένα εργοστάσιο σοκολάτας. Και τα βράδια, βρίσκει συντροφιά στους μεγάλους άντρες. Η ξαφνική άφιξη του Τζάκομπι, όμως, ενός εκδότη από το εξωτερικό, που ψάχνει για το τελευταίο γραπτό του πατέρα της, θα ταρακουνήσει τις δύο γυναίκες. Η μητέρα της Μαρίκε προσπαθεί να κρατήσει τον εκδότη μακριά από τη Μαρίκε για την μην της αποκαλύψει το μυστικό που έκρυβε τόσο καιρό σχετικά με τον θάνατο του πατέρα της. Η Μαρίκε ερωτεύεται τον Τζάκομπι, αλλά όταν μαθαίνει την αλήθεια για τον πατέρα, όλες οι ισορροπίες ανατρέπονται…
Μια σύγχρονη ματιά στη γυναικεία φύση, από μια γυναίκα σκηνοθέτη από την Ευρώπη, που υπόσχεται πολλά…
DALI
ΑΝΔΑΛΟΥΣΙΑΝΟΣ ΣΚΥΛΟΣ
UN CIEN ANDALOU
Σοκαριστική, τολμηρή, ευρηματική.
Μια ταινία που άλλαξε το σινεμά για πάντα.
«Ένα avant-garde αριστούργημα!»
New York Times
«Ένα αριστούργημα από κάθε άποψη»
Jean Vigo
«Ο Luis Bunuel ξεκίνησε την κινηματογραφική του καριέρα
με την πιο περιβόητη αρχική σκηνή στην ιστορία του κινηματογράφου»
The Village Voice
«Καινοτόμο κινηματογραφικό ποίημα
για το σεξ και τον θάνατο»
Guardian
Σινεφίλ, Γαλλία, 1929, 16’
Σκηνοθεσία: Luis Bunuel, Σενάριο: Luis Bunuel, Salvador Dali, Πρωταγωνιστούν: Pierre Batcheff, Simone Mareuil
ΣΥΝΟΨΗ
Μια ταινία-μύθος, που άλλαξε τα δεδομένα στον κινηματογράφο! Και ποιοι άλλοι θα μπορούσαν να είναι υπεύθυνοι για αυτό, από τους δύο πρωτοποριακούς και προκλητικούς καλλιτέχνες, Λουί Μπουνιουέλ και Σαλβαντόρ Νταλί , σε μια ιστορική συνεργασία τους! Η περίφημη σκηνή του ματιού, τα φροϋδικά σύμβολα, η ονειρική, σουρεαλιστική ατμόσφαιρα, η συρραφή φαινομενικά ασύνδετων, απρόσμενων και αισθητικά προκλητικών αλληγορικών σκηνών, είναι αυτό που βλέπει ο έκπληκτος και εντυπωσιασμένος θεατής! Πρόκειται για το μοναδικό δείγμα τόσο καθαρής υπερρεαλιστικής έκφρασης στο χώρο της έβδομης τέχνης.
Την 1η Απριλίου του 1929, η μικρού μήκους ταινία των Μπουνιουέλ/Νταλί έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους, στην αίθουσα Ursulines, στο Παρίσι, συγκεντρώνοντας διάσημους καλλιτέχνες μεταξύ των οποίων ο Ζαν Κοκτώ και ο μουσικός Ζωρζ Ωρίκ, καθώς και την υπερρεαλιστική ομάδα. Τα υπόλοιπα είναι κινηματογραφική ιστορία…
Το ανατρεπτικό κλασικό αριστούργημα των LUIS BUΝUEL- SALVADOR DALI
Η ΧΡΥΣΗ ΕΠΟΧΗ
L'AGE D'OR
«Ένα επαναστατικό έπος»
New York Times
«Η πιο σκανδαλώδης ταινία του Μπουνιουέλ.
Σουρεαλιστική, ονειρική και ηθελημένα πορνογραφικά βλάσφημη»
Pauline Kael
«Παράλογο, ερωτικό, σκανδαλώδες, επαναστατικό»
BBC
«Ένα σημαντικό ιστορικό ντοκουμέντο στην ιστορία του κινηματογράφου
και της τέχνης, ένα έργο σπάνιας ποίησης»
Filmcritic.com
Σινεφίλ, Γαλλία, 1930, 60’
Σκηνοθεσία: Luis Bunuel, Σενάριο: Luis Bunuel, Salvador Dali, Πρωταγωνιστούν: Gaston Modot, Lya Lys, Caridad de Laberdesque, Max Ernst
ΣΥΝΟΨΗ
Η δεύτερη, κατά χρονολογική σειρά, συνεργασία του Μπουνιουέλ με τον Νταλί, που ακολούθησε την δημιουργία του Ανδαλουσιανού Σκύλου (1929), δεν θα μπορούσε να είναι λιγότερο προκλητική και επεισοδιακή! Παραγωγός της ταινίας ήταν ο Le Vicomte de Noailles, ο οποίος εξασφάλισε στον Μπουνιουέλ απόλυτη ελευθερία έκφρασης. Προβλήθηκε δημόσια, για πρώτη φορά, τον Οκτώβριο του 1930, στο Studio 28 του Παρισιού, προκαλώντας αρκετές αντιδράσεις, οι οποίες οδήγησαν τελικά στην απαγόρευσή της, με αφορμή ένα επεισόδιο στις 3 Δεκεμβρίου του 1930, όταν μέλη της εθνικιστικής γαλλικής Πατριωτικής Νεολαίας, διέκοψαν την προβολή της, προκαλώντας βανδαλισμούς. Μία εβδομάδα μετά το επεισόδιο, ο αρχηγός της γαλλικής αστυνομίας απαγόρευσε την ταινία εν ονόματι της διασφάλισης της δημόσιας τάξης. Η ταινία έχει κοινά στοιχεία με τον Ανδαλουσιανό Σκύλο και διακρίνεται από υπερρεαλιστικά χαρακτηριστικά, χωρίς να ακολουθεί μία συμβατική, λογική ακολουθία γεγονότων, αν και κεντρικό και σταθερό ρόλο στην υπόθεση διαδραματίζει ο έρωτας ενός ζευγαριού. Μέσα από μία αλληλουχία εικόνων και σκηνών, οι Μπουνιουέλ και Νταλί εκφράζονται, μεταξύ άλλων, γύρω από την αστική τάξη, το φετιχισμό ή τους θεσμούς της οικογένειας και της εκκλησίας, συχνά με διάθεση παρωδίας και πρόκλησης. Ο ίδιος ο Μπουνιουέλ έγραψε για το έργο ότι αποτελούσε μία ταινία "για ένα τρελό έρωτα, για μια ακατανίκητη έλξη, που όποιες κι αν είναι οι συνθήκες, σπρώχνει τον ένα στον άλλο, έναν άντρα και μια γυναίκα που δεν καταφέρνουν ποτέ να ενωθούν".
Βραβείο FIPRESCI Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ ROTTERDAM 1991
Η λυρική δημιουργία του ALEKSANDR SOKUROV
ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΚΥΚΛΟΣ
THE SECOND CIRCLE
Ένας γιος. Ένας πατέρας.
Η απώλεια.
Ο κύκλος της ζωής.
«Ένα ασυμβίβαστο, εικονιστικό,
αριστοτεχνικό έργο»
The New York Times
Δραματική, Ρωσία, 1990, 92’
Σκηνοθεσία: Aleksandr Sokurov, Σενάριο: Yuri Arabov, Πρωταγωνιστούν: Pyotr Aleksandrov, Nadezhda Rodnova, Tamara Timofeyeva
ΣΥΝΟΨΗ
Ένας νεαρός φτωχός άντρας, που ζει σε ένα μίζερο σπίτι, αντιμετωπίζει ένα δράμα. Ο πατέρας του πεθαίνει μέσα στο σπίτι από, όπως φαίνεται, φυσικά αίτια. Ο ίδιος βιώνει τη θλίψη περήφανα και σιωπηλά, παρά τις δύσκολες συνθήκες, και αρχίζει να κάνει τις κατάλληλες προετοιμασίες για την ταφή του. Στην προσπάθειά του όμως αυτή, συναντά την στυγνή γραφειοκρατία, την ψυχρότητα και αντιπάθεια του κόσμου, σε μια κοινωνία με παγωμένες καρδιές…
Ο τίτλος της ταινίας αναφέρεται στον δεύτερο κύκλο της κόλασης, όπως περιγράφεται στην Θεία Κωμωδία του Δάντη, εκεί όπου οι ψυχές τιμωρούνται με αιώνια βασανιστήρια, μέσα σε μια εφιαλτική καταιγίδα. Έτσι και ο Σοκούροφ μας δείχνει με αυτή την ταινία την βαθιά λαχτάρα της ψυχής για συμπόνια, αξιοπρέπεια, ψυχική επικοινωνία σε έναν όλο και πιο ανήθικο, απαθή και υλιστικό κόσμο. Μια βαθιά λυρική και μελαγχολική ταινία, με την ποιητική μαγεία του Σοκούροφ.
Υποψηφιότητα για Χρυσό Φοίνικα Φεστιβάλ Καννών 2011
Μια ταινία της NAOMI KAWASE
HANEZU
Από το μυθιστόρημα της
MASAKO BANDO
Συμβολικό και ποιητικό,
Ανθρώπινο και αληθινό.
Μια ταινία για τις αισθήσεις…
Hanezu είναι το βαθύ πορφυρό χρώμα.
Το παρελθόν και το παρόν συνδέονται
με τους ανθρώπους τους…
Κοινωνικό, Ιαπωνία, 2011, 91’
Σκηνοθεσία: Naomi Kawase, Σενάριο: Naomi Kawase, από το βιβλίο της Masako Bando, Πρωταγωνιστούν: Tοta Komizu, Hako Ohshima and Tetsuya Akikawa
ΣΥΝΟΨΗ
Στην αρχαία εποχή, υπήρχαν 3 μικρά βουνά που οι άνθρωποι πίστευαν ότι κατοικούνταν από Θεούς. Βουνά που ακόμα υπάρχουν και σκιάζουν τους μοντέρνους ανθρώπους της Ιαπωνίας. Εκείνα τα χρόνια, ένας δυναμικός διοικητής, χρησιμοποίησε αυτά τα βουνά ως μια μεταφορά για τον δικό του προσωπικό αγώνα, που γινόταν μέσα στην καρδιά του. Αυτά τα βουνά ήταν η έκφραση του ανθρώπινου κάρμα.
Ο καιρός έχει περάσει και τώρα βρισκόμαστε στο παρόν. Οι Τακούμι και Καγιόκο, έχουν κληρονομήσει τις ανεκπλήρωτες ελπίδες των παππούδων τους, να ζήσουν την ζωή τους. Η δικιά τους ιστορία συνεχίζει την αρχαία ιστορία των αιώνων, των βουνών και του διοικητή, εκπροσωπώντας τις αμέτρητες ψυχές που έχουν ζήσει σε αυτή την περιοχή…
Βασισμένο στη νουβέλα του Masako Bando, το φιλμ “Hanezu No Tsuki” της γιαπωνέζας σκηνοθέτη Naomi Kawase αναμένεται να μεταφέρει τους θεατές στην ατμόσφαιρα της μακραίωνης παράδοσης της Χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου. Hanezu σημαίνει απόχρωση πορφυρού χρώματος, λέξη που απαντάται στην ποιητική συλλογή του Man’yoshu κατά τον 8ο αιώνα και κατά την Kawase επιλέχθηκε για να κοινωνήσει το μήνυμά της σε πολλούς συμπατριώτες της που πιθανόν το αγνοούν.
Μια ιστορία που εκτυλίσσεται στην περιοχή της Asuka και αναδύει στην επιφάνεια ιστορικές μνήμες, μια σκηνοθετική διήγηση για τον τρόπο ζωής στο παρόν και το παρελθόν και την επιρροή του φυσικού περιβάλλοντος.
Γυρισμένο σε φιλμ 16mm, άκρως συμβολικό, το φιλμ “Hanezu No Tsuki” είναι το σινεμά που θέλει να δώσει απαντήσεις σε ανθρώπινα ερωτήματα και όχι απαραίτητα να εντυπωσιάσει με εφέ. Η ίδια η σκηνοθέτης έχει δηλώσει πως αποφεύγει τα πολύωρα γυρίσματα και τις πρόβες και προτιμά να γράφει με την κάμερά της το αποτέλεσμα της μίας λήψης. Η ταινία είναι η απάντηση της Naomi Kawase για τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση…
Συμμετοχή Φεστιβάλ Καννών 2011-Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών
Μια ταινία του βραβευμένου SHION SONO
ΕΝΟΧΟΙ ΗΔΟΝΗΣ
GUILTY OF ROMANCE
Μια οδύσσεια στην καρδιά της σεξουαλικής ταυτότητας
Το τελευταίο μέρος της τριλογίας του «Μίσους»
(«Love Exposure», «Cold Fish»)
«Καλώς ορίσατε στην Κόλαση του έρωτα»
Ερωτικό θρίλερ, Ιαπωνία, 2011, 144’
Σκηνοθεσία/Σενάριο: Shion Sono, Πρωταγωνιστούν: Miki Mizuno, Makoto Togashi, Megumi Kagurazaka
ΣΥΝΟΨΗ
Όταν ένα βίαια δολοφονημένο γυναικείο σώμα ανακαλύπτεται στην κακόφημη συνοικία με τα ροζ ξενοδοχεία, η αστυνομία πασχίζει να ανακαλύψει τι ακριβώς έχει συμβεί. Θα μάθουμε, παρακολουθώντας την ιστορία της Ιζούμι: είναι παντρεμένη με έναν διάσημο συγγραφέα ρομαντικών ιστοριών, αλλά αυτός μοιάζει να διοχετεύει όλη του την ερωτική επιθυμία στη συγγραφή, αφήνοντας ανικανοποίητη τη νεαρή και αφελή σύζυγό του. Μια μέρα, εκείνη αποφασίζει να ακολουθήσει τις παρορμήσεις της, πρωταγωνιστώντας σε ταινίες πορνό και κάνοντας σεξ με αγνώστους.
Ο Σιόν Σόνο επιστρέφει μετά τα «Love Exposure» και «Cold Fish», με το τελευταίο μέρος της τριλογίας του για το Μίσος, ένα υπερβατικό θρίλερ, βουτηγμένο στον λάγνο κόσμο. Σεξ, βία, γυμνά κορμιά και πανέμορφα κάδρα που θυμίζουν ερωτικό μάνγκα, σε ένα φιλμ που ξεχειλίζει ερωτισμό και κλείνει ηδονικά το μάτι στους υποψιασμένους ακόλουθους του Ιάπωνα auter του σκοτεινού κάλλους.
Το έργο αρχίζει σαν κλασσική ταινία μυστηρίου με έναν φόνο που ζητά εξιχνίαση. Σταδιακά θα φανεί πως αυτή είναι απλά η αφορμή ώστε να ξετυλιχτεί το κουβάρι της ζωής της κεντρικής ηρωίδας, Ιζούμι, που ζει έναν βαρετό γάμο με έναν διάσημο αλλά εντελώς απόμακρο συγγραφέα και θα προσπαθήσει να απελευθερωθεί μέσω του σεξ.
Ο Σιόν Σόνο χειρίζεται μαεστρικά τα άλματα στο χρόνο, πηγαίνοντας παράλληλα την κορύφωση των ερευνών της αστυνομίας με την κορύφωση της κοινής ιστορίας των δύο γυναικών, ενώ επιτυγχάνει το φιλμ του να μην χάνει σε ρυθμό. Παρότι η ταινία έχει χαρακτηριστικά νεο-νουάρ, ο Σόνο ενδιαφέρεται περισσότερο για την κινηματογραφική εμπειρία που προσφέρει κι όχι για το αστυνομικό μυστήριο. Στο σύμπαν του κυριαρχεί ο ερωτισμός (επιρροές από γιαπωνέζικα ερωτικά manga), το γυμνό, το παράξενο, η βία (σήμα κατατεθέν του Ιαπωνικού σινεμά), το χρώμα, η γιαπωνέζικη ποίηση, η άγρια σάτιρα…
Ο δημιουργός καυτηριάζει τον καθωσπρεπισμό της Ιαπωνικής κοινωνίας όπου πίσω από την καθαριότητα των σπιτιών, την απόλυτη τάξη και τους ευγενικούς τρόπους κρύβεται η διαστροφή της σκέψης ενώ σαρκάζει μέχρι τελικής πτώσης τον κόσμο της διανόησης: τον κουλτουριάρη συγγραφέα ο οποίος δεν ακουμπάει την γυναίκα του αλλά εντέλει είναι ο μεγαλύτερος διπρόσωπος, και την καθηγήτρια πανεπιστημίου η οποία το βράδυ κάνει πεζοδρόμιο για να βρει το δρόμο προς την λύτρωσή της…
Ειδικό βραβείο επιτροπής Φεστιβάλ Βενετίας 1964
Βραβείο Sutherland Trophy Βρετανικό Κινηματογραφικό Ινστιτούτο 1964
2 υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα
(Καλύτερης Ταινίας-Καλύτερου Ξενόγλωσσου Ηθοποιού)
Το αριστούργημα του
GRIGORI KOZINTSEV
ΑΜΛΕΤ
(HAMLET)
Το διασημότερο έργο του ΣΑΙΞΠΗΡ
στην κορυφαία του κινηματογραφική απόδοση
Με τον κορυφαίο ηθοποιό
που το όνομά του ταυτίστηκε με τον ‘Αμλετ,
ΙΝΟΚΕΝΤΙ ΣΜΟΚΤΟΥΝΟΦΣΚΙ
Δράμα, Σοβιετική Ένωση, 1964, 140'
Σκηνοθεσία: Grigori Kozintsev, Σενάριο: Grigori Kozintsev, Boris Pasternak ρώσικη μετάφραση του έργου, William Shakespeare, Πρωταγωνιστούν: Innokenti Smoktunovsky, Mikhail Nazvanov, Elza Radzina, Yuri Tolubeyev, Anastasiya Vertinskaya
ΣΥΝΟΨΗ
Αν υπήρχε ένας, ανάμεσα στις δεκάδες ως τώρα μεταφορές του σαιξπηρικού έργου στη μεγάλη οθόνη, ο οποίος να στέκεται "ισότιμα" απέναντι στον Λόρενς Ολίβιε, αυτός δεν είναι άλλος από τον «Άμλετ» του Κόζιντσεφ - και φυσικά του αξεπέραστου, για πολλούς κορυφαίου ηθοποιού, Ινοκέντι Σμοκτουνόφσκι.
Ο "Άμλετ" (1964) του Γκριγκόρι Κόζιντσεφ θεωρείται η καλύτερη κινηματογραφική μεταφορά του αριστουργήματος του Σαίξπηρ. Συμμετείχαν οι κορυφές των τεχνών και των γραμμάτων της εποχής. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι η μετάφραση ήταν του Μπόρις Πάστερνακ και η μουσική του Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Κάποιοι κριτικοί κατατάσσουν την ταινία στις δέκα καλύτερες στην ιστορία του κινηματογράφου. Η μνημειακή ερμηνεία του Ινοκέντι Σμοκτουνόφσκι στον πρωταγωνιστικό ρόλο σηματοδότησε την ιστορία της υποκριτικής του 20ου αιώνα.
Ο σοβιετικός σκηνοθέτης, μένοντας απόλυτα πιστός στο θεατρικό κείμενο, ερμηνεύει τις πράξεις του διασημότερου σαιξπηρικού ήρωα κάτω από μια ιστορική όσο και υπαρξιακή οπτική. Ο Ινοκέντι Σμοκτουνόφσκι υπήρξε, κατά γενική ομολογία, ο μεγαλύτερος Άμλετ όλων των εποχών. Ο ηθοποιός που υποχρέωσε τον έτερο μεγάλο Άμλετ, τον Λόρενς Ολίβιε, να υποκλιθεί στην ανωτερότητά του.
Ο κινηματογραφικός ΑΜΛΕΤ του Κόζιντσεφ ολοκληρώθηκε το 1963 και προβλήθηκε το 1964, μετά από οκτάχρονη επεξεργασία του σεναρίου. Τα γυρίσματα διήρκεσαν δύο χρόνια. Η σοβιετική εκδοχή του διάσημου σαιξπηρικού έργου αποτέλεσε την εθνική συμμετοχή της Σοβιετικής Ένωσης στον εορτασμό των 400 χρόνων από τη γέννηση του συγγραφέα.
Υποψηφιότητα για Χρυσό Φοίνικα Φεστιβάλ Καννών 1957
Η ποιητική δημιουργία του
GRIGORI KOZINTSEV
ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ
(DON QUIXOTE)
Το κλασικό αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας του ΜΙΓΚΕΛ ΘΕΡΒΑΝΤΕΣ,
σε μια εκπληκτική κινηματογραφική μεταφορά
«Έξοχο»
The New York Times
Εποχής, Σοβιετική Ένωση, 1957’, 110’
Σκηνοθεσία: Grigori Kozintsev, Σενάριο: Yevgeni Shvarts, από το μυθιστόρημα του Miguel de Cervantes y Saavedra, Πρωταγωνιστούν: Nikolai Cherkasov, Yuri Tolubeyev, Serafima Birman
ΣΥΝΟΨΗ
Ο Δον Κιχώτης έχει αναστατώσει με την συμπεριφορά του όλο το χωριό. Οι ήρωες ιπποτικών βιβλίων τον έχουν αναστατώσει και ονειρεύεται να ζήσει κι αυτός μάχες και περιπέτειες όμοιες με τις δικές τους. Φορώντας, λοιπόν, μια πανοπλία και παίρνοντας για άλογο τη σκούπα της Ροζαλίας, ξεκινά το ταξίδι του για την υπεράσπιση των αδυνάτων και τη διαφύλαξη της τιμής της αγαπημένης του «Δουλτσινέας». Συγχέει την φαντασία του με την πραγματικότητα, τρώει συνεχώς τα μούτρα του αλλά ποτέ δεν το βάζει κάτω. Στο δρόμο του συναντά τον Σάντσο, έναν φτωχό και αφελή γείτονα του, και τον πείθει να αφήσει την οικογένειά του τάζοντάς του πως θα γίνει «άρχοντας» σε ένα φανταστικό νησί. Μαζί θα ζήσουν ένα σωρό «ηρωικά κατορθώματα» αντιμετωπίζοντας «γίγαντες φοβερούς, ληστές και ιππότες» οι οποίοι δεν είναι τίποτα άλλο παρά γέννημα της φαντασίας του Δον Κιχώτη…
Η πιο πετυχημένη διασκευή και πιο πιστή στο βιβλίο του Θερβάντες είναι ο ρωσικός «Δον Κιχώτης» του Γκριγκόρι Κοζίντσεφ. Γυρισμένη στην Κριμέα, κατάφερε να αναπλάσει την ατμόσφαιρα του βιβλίου και τις απέραντες πεδιάδες της Ισπανίας με χρώματα ξεθωριασμένα που φέρνουν στο νου πίνακες της Αναγέννησης, ενώ ο πρωταγωνιστής του Νικολάι Τσερκάσοφ (ο Ιβάν στη ταινία «Ιβάν ο τρομερός» του Αϊζενστάιν) έδωσε με τον καλύτερο τρόπο τον ιππότη ήρωα… Κλασικό, λυρικό, φιλοσοφικό…
Η επική δημιουργία του
GRIGORI KOZINTSEV
ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΛΗΡ
(KING LEAR)
Το αριστουργηματικό δράμα του ΣΑΙΞΠΗΡ
σε μια κορυφαία κινηματογραφική μεταφορά
Μια τραγική ιστορία
για το πάθος της εξουσίας!
«Έπος»
BBCi-Films
Δράμα, Σοβιετική Ένωση, 1971, 139’
Σκηνοθεσία: Grigori Kozintsev, συν-σκηνοθεσία Iosif Shapiro
Σενάριο: Grigori Kozintsev, Boris Pasternak ρώσικη μετάφραση του έργου, William Shakespeare, Πρωταγωνιστούν: Juri Jarvet, Elza Radzina and Galina Volchek
ΣΥΝΟΨΗ
Ο βασιλιάς Ληρ αδικεί την κόρη που τον αγαπά και μοιράζει το βασίλειό του στις δύο άλλες κόρες του που τον φθονούν. Οι τελευταίες που τον θεωρούν βάρος, τον διώχνουν από τα σπίτια τους πετώντας τον σαν άχρηστο πράγμα. Ο Ληρ, απογυμνωμένος από κάθε αξίωμα, μεγαλοπρέπεια ή κύρος, θα περάσει μια ολόκληρη νύχτα στη μέση του πουθενά, μέσα στην καταιγίδα. Στην ερημιά αυτή θα συνειδητοποιήσει το νόημα του κόσμου, θα επικοινωνήσει με τη φύση, το υπερφυσικό, το θείο, για να επιστρέψει στην πραγματικότητα και να αντικρύσει την απόλυτη καταστροφή. Οι τρεις κόρες του θα έχουν αλληλοσκοτωθεί και εκείνος, μισότρελος και έρημος, θα αφήσει την τελευταία του πνοή πάνω στο σωρό των πτωμάτων…
Ο Κόζιντσεφ ύστερα από μια αριστουργηματική μεταφορά του Άμλετ στην οθόνη, επιστρέφει στον γνώριμο κόσμο του Σαίξπηρ με έναν επικό Βασιλιά Ληρ, που στηρίζεται στη ρώσικη απόδοση του Μπόρις Πάστερνακ (η οποία δεν είναι μια απλή μετάφραση, αλλά αποτελεί ήδη μια ερμηνεία του σαιξπηρικού έργου). Οι Κόζιντσεφ-Πάστερνακ παρουσιάζουν το βασιλιά Ληρ σαν ένα μεσαιωνικό Ιβάν τον Τρομερό, δεσποτικό κι αυταρχικό, αποκομμένο απ' το λαό, που δεν μπορεί να κατανοήσει τις ιστορικές εξελίξεις που συντελούνται γύρω του: «Στο Βασιλιά Ληρ η δράση τοποθετείται στο Μεσαίωνα, γράφει ο Β. Ραφαηλίδης, όταν δηλαδή η φεουδαρχική Μοναρχία άρχιζε να γίνεται Δεσποτική και τα τιμάρια να συγκεντρώνονται σε ευρύτερες διοικητικές ενότητες. Ο γέρο-βασιλιάς Ληρ επιχειρεί μια αντιστροφή της ιστορικής φοράς: θέλει να επαναφέρει το τιμαριακό καθεστώς μοιράζοντας το βασίλειο στις τρεις κόρες του, αλλά παράλληλα προσπαθεί να διατηρήσει μια υψηλή κυριότητα πάνω σ' αυτά τα τιμάρια. Μ' αυτό το εκ των προτέρων καταδικασμένο τέχνασμα αποπειράται ν' απεκδυθεί της ευθύνης της διακυβέρνησης χωρίς ωστόσο να παραιτηθεί και από τις απολαβές που συνεπάγεται η εξουσία. Η σύγκρουση λοιπόν προσδιορίζεται απ' την αντιπαράθεση μιας βούλησης στο ιστορικό γίγνεσθαι. Ο Ληρ δεν είναι σε θέση να καταλάβει πως Εξουσία και Διακυβέρνηση είναι έννοιες ταυτόσημες, ότι δηλαδή μεταβιβάζοντας τη Διακυβέρνηση χάνει αυτόματα και την Εξουσία. Μ' άλλα λόγια η Μοίρα του είναι ιστορικά και όχι μεταφυσικά καθορισμένη».
Πρόκειται λοιπόν για ένα καθαρά πολιτικό παιχνίδι για την Εξουσία, που ο Κόζιντσεφ αποδίδει μ' ένα μεγαλόπρεπο επικό ύφος, παραλείποντας πολλούς διάλογους και τυπικούς προβληματισμούς του Σαίξπηρ. Όλη η ταινία κυλά σαν ένα ορμητικό ποτάμι που συμπαρασύρει τα πάντα στο πέρασμα του, χωρίς ν' αφήνει περιθώρια για δισταγμούς ή φιλοσοφικούς στοχασμούς. Ο Κόζιντσεφ πριμοδοτεί τα τεράστια γενικά πλάνα, που του επιτρέπουν να κάνει εντυπωσιακές φορμαλιστικές συνθέσεις με τη διάταξη των κομπάρσων μέσα στο φυσικό τοπίο.
Υποψήφια για Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας 1969
Βραβείο Delluc Φεστιβάλ Καννών 1968
Μια απολαυστική ρομαντική κομεντί από τον
FRANCOIS TRUFFAUT
ΚΛΕΜΜΕΝΑ ΦΙΛΙΑ
STOLEN KISSES
Με τον JEAN-PIERRE LEAUD
(ΤΑ 400 ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ)
Η τρίτη περιπέτεια του Αντουάν Ντουανέλ
(ΤΑ 400 ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ, ΑΝΤΟΥΑΝ ΚΑΙ ΚΟΛΕΤ)
«Μια από τις καλύτερες ταινίες του Τριφό,
Δυνατή, γλυκιά, σοφή και συχνά, εκρηκτικά κωμική»
The New York Times
«Το Παρίσι ποτέ δεν έδειχνε πιο όμορφο»
Time Out
«Ο Λεό είναι έξοχος στο ρόλο του Ντουανέλ»
The New York Times
Μια κωμωδία με ατμόσφαιρα Παρισινή....
Νέος, μόνος, άνεργος.
Πόσες δουλειές μπορείς να βρεις;
Πόσα φιλιά μπορείς να «κλέψεις»;
Κομεντί, Γαλλία, 1968, 90’
Σκηνοθεσία: François Truffaut, Σενάριο: François Truffaut, Claude de Givray, Bernard Revon, Πρωταγωνιστούν: Jean-Pierre Léaud, Claude Jade, Delphine Seyrig
ΣΥΝΟΨΗ
Ο Αντουάν Ντουανέλ απολύεται από το στρατό, δοκιμάζει την τύχη του ως νυχτερινός θυρωρός, προσλαμβάνεται σε γραφείο ντετέκτιβ και ταλαντεύεται συναισθηματικά ανάμεσα στη νεαρή φίλη του Κριστίν και την ώριμη κυρία Ταμπάρ…
Η τρίτη ταινία της σειράς του Αντουάν Ντουανέλ βρίσκει τον αγαπημένο ήρωα του Τριφό στο δύσκολο στάδιο της ερωτικής και επαγγελματικής του ενηλικίωσης. Η ταινία γυρίστηκε την εποχή του Μάη του '68 κι είναι αφιερωμένη στον τότε διευθυντή της Γαλλικής Ταινιοθήκης Ανρί Λανγκλουά -στη συνέχεια θα κερδίσει το βραβείο Λουί Ντελίκ στο φεστιβάλ των Καννών. Ο Τριφό παρουσιάζει με τρόπο λυρικό το Παρίσι της περιόδου 1967-68, ιδιαίτερα την περιοχή της Μονμάρτης όπου ζει ο Αντουάν (το alter ego του Τριφό, μια και ξέρουμε ότι και οι πέντε συνολικά ταινίες με ήρωα τον Αντουάν είναι ημι-αυτοβιογραφικές), με τον ρομαντικό, λίγο αφελή, ήρωά του στις διάφορες ερωτικές και μη περιπέτειές του, με τον Λεό να δίνει μια θαυμάσια ερμηνεία. Καταγράφει τα διάφορα επεισόδια από τη ζωή του Αντουάν με λεπτότητα και χιούμορ, μέσα από έξοχους διαλόγους και χρησιμοποιώντας δημιουργικά το τραγούδι του Σαρλ Τρενέ.
Τα «Κλεμμένα φιλιά» καθρεφτίζουν το επαναστατικό κλίμα της εποχής: Αμφισβήτηση του κατεστημένου, αντισυμβατικότητα, αυθορμητισμός, αισιόδοξη και περιπαιχτική διάθεση. H ζωή και ο έρωτας ιδωμένα μέσα από μία φρέσκια ματιά και ένα ανάλαφρο χιούμορ...«Tι απομένει από τους έρωτες μας;», αναρωτιέται ο Σαρλ Tρενέ στο τραγούδι των τίτλων της ταινίας. Ίσως μερικά κλεμμένα φιλιά, μια γλυκιά μελαγχολία και ένα ειλικρινές χαμόγελο σαν κι αυτό που θα ζωγραφιστεί στο πρόσωπο σας τα 90 λεπτά αυτού του απολαυστικού χρονογραφήματος και θα παραμείνει εκεί για αρκετή ώρα μετά.
